زندگى نامه ماه شرف خانم ملقب به مستوره اردلان، شاعره، نويسنده و اولين زن تاريخ نگار كورد

به قلم: منصور اردلان

وکیل بازنشسته دادگستری متولی مسجد ومدرسه دارالاحسان سنندج

٢٥ آگوست ٢٠١٨ ميلادى

ماه شرف خانم متخلص به مستوره درسال ١٢٢٠هجری قمری درسنندج متولد شد. پدرش ابوالحسن بیگ فرزندمحمدآقا ناظرکردستانی (درزمان امان الله خان اردلان صندوقداروناظرمالی دارالحکومه) فرزند قادربیگ بوده لذا به قادری شهرت داشته اند. ابوالحسن بیگ بعلت حمله شاه سلطان حسین از درجزین همدان به سنندج مهاجرت کرده مادرش ملک نساء خانم ازخانواده محترم وزیری های سنندج بوده و عمه ماه شرف خانم به نام خرده خانم همسر امان الله.خان بوده است. 

ازنگرش به زندگانی ماه شرف خانم درمییابیم ، بلحاظ علاقه وافرش به شعر ، تاریخ ، ادب و فرهنگ کرد و کردستان ، مطالعه و سرودن اشعار و نویسندگی در اولویت فکری او قرارداشته است . در ازدواج باخسروخان والی صرفنظراز روابط فامیلی وموقعیت فوق العاده شریک زندگیش که والی کردستان بوده وتفاهم وتجانس فکری که درزمینه های شعر وشاعری بایکدیگر داشته اند، در مصالح حکومتی دارالحکومه هم نقش چشمگیر ی داشته است.

مستوره زمانی همسر خسروخان شده که ایشان همسران دیگری به اسامی حسن جهان خانم دخترفتحعلیشاه قاجار که بانوئی فرهیخته وشاعری توانا بوده و همچنين شیرین خانم داشته است. خسروخان ازمستوره خانم فرزند نداشته ولی ازهمسران دیگر سه دختربه نامهای؛ 

١-خانم خانمها ٢-عادله سلطان خانم ٣- آغه خانم و هشت پسر به اسامی ١-اسمعیل خان ٢- رضاقلی خان.٣-امان الله.خان مشهوربه غلامشاه خان ٤-خان احمد خان ملقب به "سرهنگ"٥-تیمورخان ٦-جمشیدخان.٧-فضل الله.خان (اعلی جد نگارنده) و ٨ -اسدالله.خان داشته است.

عباس کیارستمی، عكاس، فيلمنامه نويس و کارگردان سرشناس جهانى در پاریس درگذشت 

با آنكه كلام قصيده كيارستمى برآمده ازكوچه هاى خانه يك دوست درشما ل اين جغرافياى پراز تبعيض بود ، گاهگاه هم درپي گنجى نهان باد اورا به كوههاى زاگرس در سرزمين مادريم مى كشاند. 
او طعم گيلاس را به دستهاى پراز انتظار كارگرانى داد كه از رنگين كمان ايرانشان جز طعم گيلاس به چيزى ميهمان نشده اند. 
كيا رستمى در سه گانه هاى خود زندگى و مرگ را با جاودانه شدن در زير درختان زيتون پيوند زد. از دوستى سرائيد، مرگ را با فاجعه زلزله رودبار درهم آميخت و عشق را در زير درختان زيتون تداوم فلسفه اى ناميد كه خود سالها بود بر آن باور داشت. 
كيارستمى واقع گرايانه بازيگران خود را به تصوير مي كشاند، از آنان بازى نمى خواست از آنان انتظار داشت كه راوى زندگى واقعى خود باشند. كيارستمى اما راوى زندگى خود بود، راوى زبان فلسفى كه جز با باور به عشق، دوستى و صلح آنرا نمى فهميم. 

جغرافیای اندوه

رضا مقصدی

 كلن-آلمان شهريور ١٣٩٤

جغرافیای اندوه

من نیز از تبار ِ شمایم
آوارگانِ درد !
آوارگانِ تیره ترین لحظه های مرز !
آوارگانِ خاطره ی آب های سرد !

  چشمان تان: ترانه سُرای سپیده دم.
دستان تان: شکوهِ درخشانِ آرزو.
درسینه تان:تغزلِ یک عشقِ سربلند.
در جامه دانِ تان
پیراهنِ قصیده ی غمناک، خفته است.
بی آنکه آفتاب بداند
اندوهِ دیرساله ی دلهای پاک را
با خاک گفته است.