سوریه چگونه 'دوست و برادر' ایران شد؟

هيمن سيدى

٢١ جولاى ٢٠١٨

 دوستی دیرینه سوریه با جمهوری اسلامی یکی از عجایب تاریخ معاصر است. نام کامل این کشور، جمهوری عربی سوریه است، کشوری که حتی پیش از مصر زادگاه پان عربیسم بوده است و هیچ کشوری به اندازه سوریه جهت اتحاد و ادغام با سایر کشورهای عربی تلاش نکرده است. نظام سیاسی سوریه نیز از زمان تاسیس تاکنون برمبنای سکولاریسم بوده و تک حزب حاکم هم در چهل و هشت سال گذشته حزب بعث اشتراکی بوده که هیچکدام هیچ شباهتی با ساختار سیاسی و مذهبی حکومت ایران ندارد. دو کشور باهم همسایه هم نیستند و مثلا دارای حوزه‌های نفتی مشترک یا بازار مشترک هم نیستند. در سازمانهای جهانی و اتحادیه‌های منطقه‌ای هم (به مانند اوپک، سازمان تجارت جهانی، اتحادیه عرب، ...) عضویت مشترک یا منافع مشترک ندارند. بر سر مساله فلسطین هم بارها سوریه آمادگی خود را برای خالی کردن پشت فلسطینی‌‌ها و سازش با اسرائیل نشان داده است. بشار اسد هم تا قبل از آغاز جنگ داخلی سوریه، از ادعاهای امارات در مورد جزایر سه‌گانه ایرانی حمایت می‌کرد و همه اینها به پیچیدگی دلایل روابط حسنه ایران و سوریه افزوده است.

جهت یافتن این سوال که سوریه چگونه دوست و برادر ایران شد در این نوشته خواهیم دید که اولا سوریه از بدو تاسیس تاکنون به دلایلی که توضیح داده خواهد شد نیاز به اتحاد و اتکا به قدرتهای خارجی و منطقه‌ای داشته و دارد. ثانیا ایران آخرین گزینه سوریه برای اتحاد بوده که با اکراه و در پی ناکامی در سایر اتحادها وارد آن شد اما از همان آ‌غاز این اتحاد چنان برای سوریه پرسود بود که چهل سال است این روابط را نگه داشته است، روابطی که برای آنها برمبنای منافع ملی (یا دولتی) بوده اما برای ایران نه مبنای منافع ملی داشت و نه منافع دولتی. در واقع سوتفاهمی چهل ساله و پرهزینه برای دولت و مردم ایران بوده است. ثالثا این اتحاد هیچ آینده‌ای نخواهد داشت و دیر یا زود شیوه کنونی آن از سوی سوریه پایان خواهد یافت به دلایلی که توضیح داده خواهد شد.

برنامه هفتگی خاورمیانه در سیاست جهانی

دكتر هيمن سيدى

  همانطور که روزهای گذشته در فایلی صوتی به معرفی این برنامه پرداخته بودم، بخش نخست آن به مرور مهمترین رویدادهای ایران و خاورمیانه در هفته گذشته اختصاص دارد. در بخش دوم و اصلی این برنامه که مختص به آموزش دانش سیاسی و روابط بین‌الملل است نخست، مقایسه‌ای بین سه نگاه متفاوت تاریخ‌ محور به منشا مشکلات خاورمیانه صورت می‌گیرد و پس از آن، دو تئوری رئالیسم و کانستراکتیویسم در سیاست جهانی معرفی می‌شوند و به عنوان مدخلی برای بحث اصلی، نمونه‌هایی از تحولات خاورمیانه در راستای دو دیدگاه فوق ارائه می‌شود. در ادامه برنامه، به بخش مرور تاریخ میرسیم که به مناسبت روز، به دو رویداد کودتای ٣ اسفند ١٢٩٩ و همچنین تظاهرات ٢٩ بهمن ١٣٥٦اختصاص داده‌ شده. و در قسمت پایانی هم، دو مورد از خبرهای مرورشده در اول برنامه‌ را که نیاز به تامل بیشتری دارد، بررسی می‌کنیم .

https://soundcloud.com/hemn-seyedi/hemn-seyedi

 برای دوستانی که به خواندن بیش از شنیدن علاقه دارند و یا جهت آرشیو خود یا نقل قول، متن را بیشتر از صدا مفید می‌دانند، متن برنامه هفتگی خاورمیانه در سیاست جهانی در چهار پست فیسبوکی منتشر می‌شود.

.......

 زایشی نو ;

بمناسبت پیروزی استقلال‌طلبان در همه پرسی اقلیم کردستان

 دكتور كامران آمين آوه

 ٨ اكتبر ٢٠١٧ -آلمان

از زمان اعلام تاریخ همه‌پرسی استقلال اقلیم کردستان و شرکت و استقبال پرشکوه مردم کرد و ملیت‌های ساکن کردستان از آن، گروه‌‌ها و محافل داخلی و خارجی هر کدام به زعم خویش به این امر مهم پرداخته، باتوجه به منافع خود اعلام موضع کرده‌اند. در این میان مخالفت و خصومت دول همسایه که کردها جمعیت قابل ملاحظهای از مردم آنها را تشکیل میدهند تا حدی قابل توجیه است، چراکه به حق، آنها ترس از روزی دارند که این شتر در خانه آنها نیز بنشیند.

راهپیمایی و شادی و پخش شیرینی در شهرهای اصلی کردستان ایران چون مهاباد، سنندج، سقز، بوکان، بانه و ... نمونه بارز این امر، و در واقع نشاندهنده این واقعیت ساده است که آگاهی و احساس ملی کردها امری فرادولتی و کشوری، و سرشار از عشق و همبستگی ملی است. ما این همبستگی ملی را دیربازی است در هنگام انتخاب جلال طالبانی اولین رئیس جمهور کرد عراق، دستگیری عبدالله اوجلان با توطئه مشترک ترکیه، اسرائیل و آمریکا، حماسه جاودانهی کوبانی، کشتار جمعی ایزدیهای شنگال توسط داعش و ... در بخش‌های مختلف کردستان و بویژه در کردستان ایران دیده‌ایم.

رفراندوم در کردستان عراق

محمد خاکی

لندن-٢٢ سپتامبر ٢٠١٧

چند روز بیشتر به رفراندوم در کردستان در عراق نمانده و جبهه و اتحاد عجیب و در همان حال پیش بینی شده ای در مقابل رفراندوم و استقلال احتمالی یکی از چهار بخش کردستان شکل گرفته است.
حکومت ها و دولت مردان فاسد و دزد در تهران ، آنکارا ، بغداد و دمشق که دستشان به خون هزاران نفر از شهروندان بی حقوق و سرکوب شده خود آلوده است ، کف بر دهان تهدید میکنند و رجز می خوانند .
خیل عظیم اپوزیسیون بی خاصیت ، حراف ، ناسیولیست ، شونیست ونژاد پرست ، قدیم چپی که اب توبه ناسیونالیستی ، اسلامی و شبهه اصلاح طلبی روی خود ریخته اند ، اپوزیسیون و باندهای اسلامی ، داعش شیعه و سنی و .... مخالف رفراندوم در کردستان هستند و یا دایه مهربان تر از مادر شده اند !
بخشی از چپ ها و کمونیست ها ، که در گروههای چند ده نفری و بیش از نیم قرن است برای امپریالیسم جهان خوار امریکا ، پشت کامپوتر و در اطاقهای گرم شاخ و شانه می کشند ، امروز ؛ هم موضع عربستان ، ترکیه ، ایران ، داعش ، حشد شعبی و امریکا شده و از بی کفایتی ناسیونالیزم کرد در عراق حرف زده ، و صحبت های دولت شیعه تحت نفوذ و کنترل ایران را بگونه ای دیگر تکرار می کنند .

  احزاب کردستانی و کاربست شیوه ی مبارزه مسلحانه!

دكتر کامران امین آوه

٢٥ اوت ٢٠١٧

 در روند مبارزه‌ی اجتماعی، نیروهای انقلابی بسته به شرایط عینی و ذهنی حاکم بر جامعه و جنبش، اشکال وشیوه های مسالمت آمیز یا قهر آمیز معینی را در دستور روز مبارزه قرار می‌دهند. شیوه مبارزه نباید بر پایه خواست اندیشی به کار گرفته شود. به کارگیری هر شکل و شیوه‌ی نابجای مبارزه می‌تواند راه را برای ضربه پذیری و شکست جنبش هموار کند. 
بر این مبنا، هم گرایش اراده گرا و ماجراجوی که بدون توجه به شرایط عینی حاکم بر جامعه و بدون در نظر داشتن سطح آگاهی و آمادگی و روحیه مردم دست به عمل می زند تا با از خودگذشتگی توده ها را بیدار و آتش قیام را روشن کند و هم گرایش تسلیم طلبانه و انفعالی که با بی عملی در انتظار خیزش خودجوش توده‌ها و یا سر عقل آمدن دیکتاتورها می نشینند، در عمل آب به یک آسیاب می ریزند و کمکی به رشد آگاهی سیاسی مردم و اعتلای جنبش انقلابی و دگرسازی در جامعه نمی‌کنند. گرایش اراده گرا و ماجراجو موجب هدر رفتن نیروهای انسانی و آسیب های جبران ناپذیر سیاسی- نظامی و گرایش تسلیم طلب و انفعالی با در پیش گرفتن پاسیفیسم سیاسی موجب انفعال هرچه بیشتر مردم و ادامه حیات دیکتاتورها می شوند.

روند مبارزه، راهی بدون فراز و نشیب و بدور از شکست‌ها و پیروزی‌های مقطعی نیست. هیچ حزب و جنبشی یک شبه به اهداف خود نخواهد رسید. یک حزب سیاسی و متعهد در دوران شکست و عقب نشینی، باید بدور از هرگونه حرکت اراده گرایانه سعی کند که نیروها و کادرهای خود را حفظ کند، به تجدید سازماندهی بپردازد و با حوصله و دقت برای تضعیف هر چه بیشتر نیروهای دشمن از یک سو و حرکات اجتماعی - سیاسی تازه از سوی دیگر بستر سازی کند.