دکتر اسعد اردلان: ربط دادن حمایت از زبان مادری به جداسری و تجزیه‌طلبی خبط بزرگی است

٢ى ئوت ٢٠١٦

دکتر اسعد اردلان، پژوهشگر بنام حقوق بین‌الملل ,  استاد حقوق بین الملل دانشگاه شهید بهشتی تهران , و رئیس هیات مدیره جامعه کُردهای مقیم مرکز در خصوص «زبان مادری» از منظر حقوق بین‌الملل در گفتگوی با سایت دانا:

ربط دادن حمایت از زبان مادری به جداسری و تجزیه‌طلبی خبط بزرگی است که نشان از ناآشنایی آن‌ها هم نسبت به آینده زبان و جایگاه آن در قدرت فرهنگی و هم نسبت به منافع و امنیت ملی دارد. تجارب فراوانی در جهان وجود دارد که اثبات می‌کنند، نظریه آن‌ها صادق نیست.

به گزارش روابط عمومی جامعه کُردهای مقیم مرکز و به نقل از خبرگزاری دانا، حقوق بین‌الملل، «زبان مادری» را «حق» می‌داند محروم‌کردن انسان‌ها را از این «حقِ نخستین»، جرم تلقی می‌کند. امروزه حقوق‌دانان حتی کمی فراتر رفته‌اند و ایذاء زبانی یک گروه زبانی را، ژنوساید زبانی و اتنوژنوساید می‌خوانند. برای تبیین دقیق‌تر متون حقوق بین‌الملل درباره زبان مادری به گفت‌وگو با دکتر اسعد اردلان، پژوهشگر حقوق بین‌الملل نشسته‌ایم.

او در این گفت‌وگو ضمن تبیین حق زبان مادری در حقوق بین‌الملل از ضرر جبران‌ناپذیر سیاست‌های یکسان‌سازانه زبانی، به امنیت ملی و منافع کشور سخن می‌گوید و با تأکید بر ضرورت اجرایی‌کردن تدریس زبان مادری در مدارس از عدم نیاز به مصوبه حقوقی مجلس در این باره سخن می‌گوید: «قانون اساسی در این باره روشن است و نیازی طرح و بررسی آن در مجلس و مثلاً تأیید دوباره یا رد آن نیست. هیچ قانونی به اندازه قانون اساسی اعتبار ندارد. مسئله از نظر حقوقی کاملاً مشخص است. تنها زحمتی که دولت باید متحمل شود، تدوین آیین‌نامه اجرایی و آغاز به تدارک امکانات برای آموزش زبان مادری در مدارس است.»

عباس کیارستمی، عكاس، فيلمنامه نويس و کارگردان سرشناس جهانى در پاریس درگذشت 

با آنكه كلام قصيده كيارستمى برآمده ازكوچه هاى خانه يك دوست درشما ل اين جغرافياى پراز تبعيض بود ، گاهگاه هم درپي گنجى نهان باد اورا به كوههاى زاگرس در سرزمين مادريم مى كشاند. 
او طعم گيلاس را به دستهاى پراز انتظار كارگرانى داد كه از رنگين كمان ايرانشان جز طعم گيلاس به چيزى ميهمان نشده اند. 
كيا رستمى در سه گانه هاى خود زندگى و مرگ را با جاودانه شدن در زير درختان زيتون پيوند زد. از دوستى سرائيد، مرگ را با فاجعه زلزله رودبار درهم آميخت و عشق را در زير درختان زيتون تداوم فلسفه اى ناميد كه خود سالها بود بر آن باور داشت. 
كيارستمى واقع گرايانه بازيگران خود را به تصوير مي كشاند، از آنان بازى نمى خواست از آنان انتظار داشت كه راوى زندگى واقعى خود باشند. كيارستمى اما راوى زندگى خود بود، راوى زبان فلسفى كه جز با باور به عشق، دوستى و صلح آنرا نمى فهميم. 

توقف اعتصاب غذای محمد صدیق کبودوند